Historia święta miłości
Walentynki, Dzień Zakochanych obchodzi się 14 lutego, w dniu imienin świętego Walentego.
Św. Walenty był biskupem i męczennikiem rzymskim, który poniósł śmierć w czasach cesarza Klaudiusza II Gota ok. 269 r. W czasie prześladowań uzdrowił on ze ślepoty córkę jednego ze sług cesarskich i doprowadził do nawrócenia całej jego rodziny. To bardzo rozgniewało władcę. Biskup został pobity maczugami, a następnie ścięty. W miejscu, w którym święty został pochowany, już w IV w. papież Juliusz I kazał wznieść bazylikę. Historia życia i śmierci Walentego bardzo szybko się rozprzestrzeniała i kult świętego biskupa rozszerzał się w całej chrześcijańskiej Europie. Kult świetego Walentego w polskiej tradycji religijnej jest skutkiem wpływów niemieckich – przywędrował do nas z Bawarii i Tyrolu. Święty Walenty czczony jest jako patron chorych na padaczkę.
W Europie Zachodniej święty patronuje zakochanym mniej więcej od XV w. Niektórzy wyjaśniają to zbieżnością dnia świętego z porą łączenia się ptaków w pary na Wyspach Brytyjskich. Może właśnie dlatego walentynkowe kartki mają tak dużo motywów związanych z parkami ptaszków (głównie gołębi).
Tradycja walentynek wywodzi się z kultury anglosaskiej i ma już ponad pięciowiekową tradycję, a święty Walenty patronuje zakochanym od około XV wieku. Celowo chyba wzięto na patrona święta psychicznie chorego i mającego epilepsję, by w ten sposób symbolicznie przyrównać stan uczuciowy zakochanych ludzi, z nieobliczalnością ludzi chorych umysłowo. Zakochani ludzi często nie postępują racjonalnie, ich zachowanie i decyzje mogą przypominać chorobę psychiczną
W dniu świętego Walentego wyrażanie uczuć ma charakter świąteczny, a zwyczaj choć przypisywany głównie zakochanym, obejmuje okazywanie ich także osobom tej samej płci a kochanym.
Drobne symboliczne prezenty i upominki walentynkowe zwane Walentynkami ofiarowuje się zwykle anonimowo, na pamiątkę legendy podpisując jedynie „Twój Walenty” czy „Twoja Walentynka”.